Sposoby i technologie wykrywania nieszczelności dachów

Powszechnie stosowanym sposobem testowania szczelności świeżo zrobionych dachów płaskich są testy wodne. Korzyścią tej procedury jest to, że świetnie demonstruje ona potencjalne nieszczelności. Rzadko kiedy pokazuje jednak ich umiejscowienia. Oprócz tego, wykorzystując tę metodę, nie będziemy w stanie w stanie wykryć miejsc, które w czasie badań cechują się drobną nieszczelnością.

Poza tym nie może ona być wykorzystywana na dachach, których szkielet jest zbyt słaby, żeby przenieść dodatkowe obciążenie wody. Nie wolno nam jej stosować również w przypadku, kiedy dachy nie posiadają ścian bocznych.

Drugorzędne przeszkody w jej stosowaniu powstają wtedy, gdy dachy są pokryte nawierzchnią ze żwirem, płytkami chodnikowymi lub zielenią.

W związku z tym w ostatnich latach do wykrywania nieszczelności hydroizolacji dachów płaskich coraz częściej są wykorzystywane sposoby nieniszczące. Takie, jak neutronowa, termowizyjna, elektryczna i dymowa. Tematem tego postu jest omówienie tych technik razem z analizą ich zalet i wad.

METODA NEUTRONOWA

Metoda ta opiera się na wykrywaniu obszarów, w jakich zachodzi podwyższone skupienie atomów wodoru zawartych w wilgoci. Narzędzie pomiarowe posiada słabe źródło izotopowe promieniowania neutronów. Transmitowane neutrony w momencie zderzenia z atomami wodoru są spowalniane, odbijają się i wracają do licznika. Zasada pomiaru opiera się na oszacowaniu różnicy ilości emitowanych i powracających neutronów. Wówczas, gdy izolacja jest sucha, tylko nieliczne z wyemitowanych neutronów powracają do licznika, ponieważ nie natrafiają na swej drodze na atomy wodoru. Jeżeli izolacja jest zawilgocona, większa ilość odbitych neutronów wraca do licznika.

Strategia robienia pomiarów w tej metodzie opiera się na podziale badanej przestrzeni dachu na siatkę kwadratów o wymiarach boków 1,5 ÷ 4 m. Pomiary przeprowadza się w wierzchołkach czworokątów siatki. Strumień neutronów emitowany poprzez sondę bada powierzchnie 0,4 ÷ 0,5 m2 na głębokość 8 ÷ 25 cm, w zależności od typu i gęstości sondowanych materiałów.

Po początkowych badaniach sondażowych robi się wykresy wilgotności izolacji, określającej obszary mokre i suche. W strefach zawilgoconych przeprowadza się pomocnicze pomiary używając zagęszczoną siatkę punktów pomiarowych. Strategia ta jest rentowna przy dachach o powierzchni ponad 200 m2.

Zalety metody

Metoda ta okazuje się być prosta w zastosowaniu i może być wykorzystywana, zarówno w dzień, jak i w nocy. Daje sposobność przeprowadzania pomiarów prawie w każdych warunkach pogodowych za wyjątkiem opadów deszczu, śniegu i oblodzenia dachu.

Wady metody

Badania tą techniką potrzebują takiej samej ilości czasu na ocenę szczelności dachu szczelnego i wadliwego. Z powodu wielkości siatki pomiarowej zachodzi ryzyko nie wykrycia małych obszarów nieszczelności, ze względu na punktowe przeprowadzanie pomiarów.

Badania tą procedurą mają możliwość wykonywać tylko profesjonalne firmy.

Poza tym, słabością tej strategii jest czasochłonne sporządzanie pomiarów i opracowanie wniosków końcowych.

Żeby zdefiniować miejsca nieszczelności, trzeba przeprowadzić testowania na całej przestrzeni dachów, zarówno w miejscach uszkodzonych, jak i prawidłowo wykonanych pokryć dachowych.

METODA TERMOGRAFICZNA

Od dawna do określania zawartości wilgoci w pokryciach papowych dachów płaskich stosuje się detekcję promieniowania podczerwonego za pomocą kamer termograficznych. W rezultacie tych badań otrzymuje się termogramy, czyli graficzną rejestracje rozkładu temperatur na powierzchni pokryć dachowych.

Termografię pokryć dachowych trzeba sporządzać w nocy, przy czystych i suchych powierzchniach dachów, gdy prędkość wiatru nie przekracza 0,7 m/s.

Procedury termograficzne można sporządzać dwiema metodami.

Główna strategia opiera się na wykorzystaniu zjawiska nagrzewania się pokrycia dachowego w czasie słonecznego dnia, a następnie przeprowadzenia w nocy obrazowania termalnego. W trakcie nagrzewania się w ciągu dnia miejsca suchego pokrycia są cieplejsze od obszarów zawilgoconego pokrycia. Po zachodzie słońca dach zaczyna szybko stygnąć w obszarach suchego pokrycia, podczas gdy stygnięcie miejsc zawilgoconych przebiega znacznie wolniej. Różnice w stygnięciu pokrycia wywołują różnice temperatury warstwy pokrycia, które są dobrze widoczne na termogramach.

Druga metoda jest wykorzystywana wobec niedostatku nasłonecznienia i jest ona oparta na stracie ciepła z ogrzewanego budynku. Mokre obszary pokrycia dachu mają mniejszy opór termiczny niż obszary suche. Rozbieżność temperatury między wnętrzem i otoczeniem budynku powinna wynosić minimum 10 stopni Celcjusza. Wywołuje ona transfer ciepła o większym strumieniu w obszarach zawilgoconych i mniejszym w obszarach suchego pokrycia dachowego.

Zalety

Zastosowanie termografii pozwala wykrycie w krótkim czasie zawilgoconych obszarów. Realne jest ustalenie umiejscowienia także niewielkich obszarów zawilgocenia. Ogromną korzyścią jest możliwość rejestracji na taśmie video lub w technice cyfrowej i porównywanie obrazów termograficznych wykonanych w różnych terminach i warunkach.

Wady

Wadami tej procedury są dość wysokie koszty badania, czułość na czynniki pogodowe, brak zastosowania do tzw. dachów odwróconych i balastowych, brak sposobności ustalenia wartości zawilgocenia izolacji.

W następnym tygodniu omówimy o metody elektryczne i metodę dymową.

Zainteresował Cie ten post? Dołącz do naszego prywatnego darmowego newslettera i odbierz nasz super poradnik "Mój pierwszy DOMek"