Jak wygrać z wilgocią - Paroizolacje

Konfiguracja materiałów osłonowych przy budowie dachu musi równoważyć bilans obiegu pary wodnej poprzez warstwy dachu. Jest to fundamentalny wymóg, jaki powinien być spełniony, żeby dach nie zbierał wilgoci. Para wodna unoszona za pośrednictwem ciepłego powietrza pochodzi z paru źródeł:

• z atmosfery,
• z technologii budowlanych
• oraz od mieszkańców budynku. 

Największe ilości pary wodnej pozostają z czasu budowy. 

Dlatego też tak dużą przewagę maja DOMY PREFABRYKOWANE w całości budowane w dużych halach produkcyjnych z zastosowaniem profesjonalnego sprzętu i maszyn do prefabrykacji domów szkieletowych, oraz co najważniejsze w suchych komfortowych warunkach.



 


Jeśli dach, a przede wszystkim jego termoizolacja podczas budowania uległ zawilgoceniu, wówczas zasadnicza część tej wilgoci musi być uwzględniona w bilansie.
Z potrzeby zbilansowania się pary wodnej wchodzącej i wychodzącej powstaje jasna reguła - im większy opór dla pary pełni zewnętrzna warstwa dachu, czyli pokrycie z warstwą wstępnego krycia, tym większy opór winna stawiać paroizolacja.

O skali oporu powłok zewnętrznych w dachach wentylowanych stanowią właściwości warstwy wstępnego krycia. Zatem folie wentylowane i papa potrzebują wykorzystania PAROIZOLACJI o większym oporze dla pary wodnej, a membrany dachowe o mniejszym. Obszerna oferta paroizolacji takich jak bariery parowe, opóźniacze pary i regulatory pary umożliwia nam dobór metody właściwej dla konkretnej konstrukcji dachu. Bariery parowe zazwyczaj wykorzystuje się w płaskich, niewentylowanych dachach oraz w dachach ze szczeliną wentylacyjną nad termoizolacją a pod poszyciem lub pod folią wentylowaną.

Zazwyczaj używanymi materiałami paroizolacyjnymi są opóźniacze pary, czyli folie polietylenowe o grubościach od 0,15 do 0,2 mm. Regulatory pary muszą być używane w dachu wentylowanym tylko z membraną dachową.

Rozkład membrany dachowej na termoizolacji i regulatora pary pod tą warstwą daje możliwość rozwikłania niejednokrotnie występującego kłopotu, mianowicie kumulowania się wilgoci pomiędzy płytami gipsowo-kartonowymi i paroizolacją. Nadmiar pary występuje wówczas, gdy cyrkulacja pomieszczeń na poddaszu jest ciągle lub co jakiś czas niewydolna. Takie problemy występują dość często. W związku z tym pożądane byłoby w miejsce opóźniacza czy bariery parowej zainstalować regulator, który to zagwarantuje większy lub mniejszy transfer pary wodnej w kierunku termoizolacji.

Rezultatem kumulowania się wilgoci pod płytami gipsowo-kartonowymi na początku jest ich żółkniecie a następnie w tym miejscu powstaje pleśń. 
Wówczas, gdy warstwa wstępnego krycia jest membraną o dużej paroprzepuszczalności, wskazane jest wykorzystać regulator pary. W takim przypadku nadwyżka pary przechodząc przez termoizolację wydostanie się na zewnątrz. 

W rezultacie wieloletnich doświadczeń i badań, wiemy że zastosowanie barier parowych w stromych dachach nie eliminuje występowania zawilgocenia konstrukcji i termoizolacji. Wpływ na to ma duża ilość materiałów wykorzystywanych w takich konstrukcjach, które to cechują się własnościami pozwalającymi na kapilarne podciąganie wody. Wszelkie połączenie tych materiałów wzmaga przenikanie pary wodnej. 

Testowanie wilgotności drewna i termoizolacji potwierdziło, że używanie PAROIZOLACJI o dużym oporze dyfuzyjnym wydaje się być nieuzasadnione w konstrukcjach dachów stromych. Wobec tego obecnie zwykle w charakterze materiałów ograniczających dostęp pary wodnej od strony poddasza wykorzystuje się regulatory pary. Uzasadnieniem korzystania z tego rodzaju rozwiązania jest fakt odwrotnego przenikania pary, który występujące zazwyczaj w sezonie grzewczym. 
W pokojach na poddaszu o kontrolowanej atmosferze np. klimatyzowanych, funkcjonowanie regulatora jest jeszcze bardziej korzystne, albowiem umożliwia on wysychanie termoizolacji i całej konstrukcji dzięki przepływowi pary do wnętrza.

Zainteresował Cie nasz post? Bądź z nami na bieżąco. Zapisz się na nasz newsletter.
Otrzymasz nasz poradnik krok po kroku "Mój pierwszy DOMek"